ظریفه غفاری در جواب سوال خبرنگار از اینکه اوضاع افغانستان را پس از یک سال حاکمیت طالبان چطور می بیند، می گوید: وضعیت خوب نیست، بحران انسانی و فقر در افغانستان افزایش یافته است. مردم فرزندانشان یا اعضای بدنشان را به فروش می گذارند تا بتوانند خانواده شان را از گرسنگی نجات دهند. افزایش این روند فاجعه آور است. نکته دیگر موضوع زنان در کشور است. آنها اجازه ندارند تنها سفر کنند، کار برایشان ممنوع است و این یک بحران است.
در جواب سوال خبرنگار که آیا اپوزسیونی در کشور در مقابل گروه تروریستی طالبان قرار دارد یا نه می گوید: فکر نمی کنم اپوزیسیونی از سوی مردم افغانستان به صورت دموکراتیک وجود داشته باشد. اما زنان افغانستان صدایشان با وجود اینکه در بحران قرار دارند را بلند کرده اند، به خصوص از زمانی که طالبان در قدرت قرار گرفته است و من به این باورم که تنها می توان روی زنان افغانستان به عنوان یک اپوزسیون در برابر طالبان حساب باز کرد.
در این مصاحبه خانم غفاری همچنین به محدودیت رسانه ها و نبود آزادی بیان تحت حاکمیت طالبان اشاره می کند. او می گوید غرب می تواند در قسمت تحصیل دختران در افغانستان کمک کند. تمام کسانی که تریبونی برای صحبت کردند دارند، صدای زنان افغانستان شوند و از تحصیل زنان در افغانستان حمایت کنند. چون صدای ما به تنهایی شنیده نمیشود،به همین دلیل مهم است که سیاستمداران شما در این مورد حرف بزند.
ظریفه غفاری در ماه اگوست ۲۰۲۱ پس از تسلط طالبان در افغانستان در شرایط دشواری از طریق فرودگاه کابل به اسلام آباد و از آنجا به استانبول فرار کرد و سپس به آلمان پناهنده شد.
پس از چندماه از اقامت او در آلمان رسانه های افغانستان در فبروار ۲۰۲۲ از بازگشت ظریفه غفاری به کشور خبر دادند. او دلیل بازگشتش را اوضاح بحرانی مردم و کشور عنوان کرد. او گفت امده است تا کمک کند تا اگر بتواند بدور از سیاست بخش اعتماد سازی بین مردم افغانستان و جامعه جهانی باشد.
ظریفه غفاری برنده جایزه زن شجاع از وزارت خارجه امریکا است. او در حالی به افغانستان بازگشت که در آن زمان ده‌ها زن فعال در عرصه حقوق زنان در بازداشت و فعالیت‌های آنان ممنوع شده بود.
او در قسمت امنیت خود در افغانستان گفت بود: “تا حال که در امن هستم من به آن وعده طالبان باور کردم که بارها به افغانان صدا زدند بخاطر خدمت به مردم خود دوباره به کشور برگردند پس خواهیم دید که چه پیش می‌شود و آنان چقدر به وعده خود پایبند اند.”
بازگشت او با همچنین انتقادهای زیادی از فعالین مدنی و سیاسی افغانستان رو به رو شد. بسیاری او را به همکاری و پیوستن به طالبان متهم کردند. همچنین معرفی شدنش به عنوان اولین شهردار زن در افغانستان در فیلم مستندی که از او ساخته شد با انتقادات شدیدی رو به رو شد. در حقیقت اولین و دومین شهردار زن در افغانستان عذار جعفری و خدیجه زهرا احمدی بودند.
Photo: SRF News Facebook